Het is de eerste keer dat er in Europa geen tegels worden gebruikt maar dat de wanden en plafonds moesten worden geverfd. “Tegelwanden in tunnelwanden zijn traditie”, valt te lezen in de Provinciale Overijsselsche en Zwolsche Courant. “Tegels zijn eenvoudig schoon te maken en ze staan ook netjes. Rijkswaterstaat vond dit ook, doch tevens realiseerde men zich dat de tegelprijzen intussen wel bijzonder hoog geworden waren. Verder zou het heel moeilijk worden om een ploeg goede tegelzetters bij elkaar te krijgen. Daarnaast wist men dat de verfprocedé’s steeds gunstigere resultaten opleverden.”
Om de juiste verf te vinden, schreef Rijkswaterstaat een verlanglijstje aan eisen:
- goed aan te brengen op ‘vers’ beton
- geen vergiftige dampen verspreidend, omdat bij het aanbrengen er nog geen ventilatie was in de tunnel
- geschikt om bij lage temperaturen te verharden
Uiteindelijk werden er vijf Nederlandse verffabrikanten uitgenodigd om met een voorstel te komen, waarvan ’t Anker eigenlijk de gedoodverfde favoriet was, aangezien het al tientallen jaren werkte met verf op basis van chloorrubber. Uiteindelijk vonden laboratorium-chef H.J. Groen en zijn medewerkers een oplossing voor alle voorwaarden en enkele problemen die optraden, waaronder het uitzakken van de verf en een merkwaardig kristaleffect.
Het resultaat is een chloorrubberverf, bestaande uit een kleine twintig bestandsdelen. De aanbesteding werd gegund aan ’t Anker en een order van 20.000 liter volgde spoedig. Een enorme opdracht voor die tijd.
“Keihard bewijs voor kwaliteit!”
Voor directeur W. Lampe van ’t Anker is het internationale succes en allure van de Velsertunnel reden om flink de boer op te gaan met de ’tunnelverf’ en ermee te gaan adverteren in regionale media (zie bovenstaande advertenties).
De verf die destijds werd verkocht onder de naam Ankolux is overigens een andere die Anker Stuy Coatings tegenwoordig onder dezelfde naam verkoopt. Het gaat niet meer om muurverf maar een selectie van grondverven en houtbeitsen.
Foto: Nationaal Archief